Over Geert Henderickx

Buiten popjournalist en graficus was Geert Henderickx ook een intellectueel. Iemand die vooral in zijn hoofd vertoefde. Hij voedde die geest met boeken, films en veel muziek. Zijn kennis van de popmuziek was encyclopedisch.

Door zijn Fingerspitzengefühl en goede smaak wist hij vaak feilloos welke opkomende artiest het in zich had om uit te groeien tot een artiest die iets te zeggen heeft. Als je als artiest eenmaal was doorgedrongen tot wat Geert zijn ‘eredivisie’ noemde, dan bleef hij zo iemand trouw, ook wanneer die een keer niet leverde. ‘Ook Messi speelt weleens een mindere wedstrijd’, was dan zijn simpele commentaar. Geen speld tussen te krijgen en een mooie opstelling bovendien. Hij interviewde artiesten in de loop der jaren vaak meerdere malen. 

Zijn muzikale speelveld was groot, maar zijn specialiteit was toch vooral americana en rootsmuziek. Maar ook de progressievere muziek uit het Verenigd Koninkrijk en niet te vergeten de ontluikende nederpop hadden zijn aandacht. Door de jaren heen had hij interviews met artiesten als Neil Young, Emmylou Harris, John Mellencamp, Elvis Costello, John Hiatt, vrijwel alle leden van de Eagles en Wilco.

Met veel artiesten bouwde hij vriendschappelijke relaties op zoals met Frank Boeijen, Jack Poels, JW Roy, Maurits Westerik, Los Lobos, Ane Brun, Henk Kroon, Henk Hofstede… 

Geert Henderickx was secuur in alles wat hij deed. Over één nacht ijs ging hij nooit en op één trefzekere zin kon hij een hele nacht broeden. Dat betekende dat zijn oordeel afgewogen was. Bang daarentegen om een artiest die hij bewonderde bij een minder album een veeg uit de pan te geven was hij allerminst. Hij was bewonderaar maar niet idolaat. 

Buiten alle kennis, zijn aparte bijna literaire schrijfstijl en zijn oprechte interesse in de popcultuur was Geert Henderickx een beminnelijk mens. Hij was monumentaal in zijn bescheidenheid. Bij leven zou hij de oprichting van een stichting in zijn naam wellicht ‘iets te veel van het goede’ hebben gevonden.